Седимо пред некој д'н с'с другари куде мене дома и викам ги ја, абе људи ај ке идемо на кафе негде досадно е све дома нели и они се сложисва и ај ми у едно наше кафиќче седимо пиемо си кафе правимо си муабет и ај ке си идемо више корени фатисмо туј и тражу ја сметку, а сметка нигде гу нема викам на овија не ги текнуе него дај ја да отиду да плату. Отидују ја плаќам све културно и поваѓам там'н се фаќам за кваку к'д ене ти гу онај “келнерка” дере се по некога врту се ја и гу прашују на мене ли викаш, а она: да на тебе нели мога филџани да ми ги донесеш, ја ли да иду по њима! Погледа гу па си мислу: еј што све има на овуј нашу земју, него ај некаги и они мора да живив.Црни
Categories:
Кумановска работа,
Писма