Па што убав, ама и скуп чај, бреееееее. Бесмо синоќ у Скопје на лизгалиште и још од старт ни појде. Прво сакасмо ноќно скијање пошто овај моја вика дека преко д'н неможе да се скија много е вруќо, а и лед е растопен. Фатисмо такси од автобуску до лизгалишти и погоди ни се некој најглуп таксиста па не остави на погрешну локацију, па морасмо такој гушнати да одимо још 2 километрa за да стигнемо до прав улаз. Улегнасмо па д'д ме фати некоја ладноќа, бреее. Ај изнајми она скиичке ја поручи чај и искочи надвор да гу гледам како лизга. Кој, ја ли, ја да се лизгам, ааааа не фала не, не. Не е зор ја се лизга, лизга овуј зиму колко ми душа сака и шпаге и на нос што не падна. А овај душа ву сака не видела лед, све с'с авто сам гу зимаја и развезуваја по град. И лизга лизга и едно време нешто ми премрси, абе како мми кажа такој нешто ми з'вре и гу прок'лна. Помисли си што не е да се утепаш па да осетиш разлику меѓу седиште на авто и лед. Не пројдева 10 минута дојде да га земе апарат за да гу сликаја некој дечко (с'с кога се држеше за руку, да не би паднала) даде ву га апарат и там'н да искочи на лизгалиште к'д се е утепала. Сви четири у вис, ама за тој направи удубљење на лед. Почна да црка, да вришти, а ја не би бија ја ако не пружу руку- да га зему апарат и да гу сликам, колко за успомену нели.Е, да забрави да ви кажу, љути смо не зборимо од момент к'д гу довезе у Куманово.
Categories:
За љубав,
Кумановска работа