Ичера стоју на автобуску у Скопје, ама покасно и автобус касни нема ни трага ни глас од њега (мене не ми е чудно, а ни на Вас, НЕЛИ!!!). И те ти га мој комшо.
Приваѓа ми и одма:
- ОООО, комшо па куде си, што правиш, како си?
- Ја га погледна, викам си што му е не овога, да Ви кажу право незнам како да се понашам с'с њега. Па незнам људи ништо за њега освек куде седи и толко.
- Де, бе нели ме знаеш, толко године смо комшие! Ха, ха, ха!!!
- Да, да знам те, туј две куќе погоре од мене седиш, знам те?
И толко од мене, он к'д фати да ме испрашуе:
Па до куде стигна с'с овој, па како су твои, што направи с'с овој, како ти иде с'с девојку, имате ли имање негде, направисте ли зимницу, дрва по колко ги земасте, виде га овога, онога куде тебе, род да не сте нешто ...
Човече, растропа ми гу главу, незнам што му беше, ама све мислу дека проработала носталгија за Куманово, па ете виделе се земјаци па да си починив лаф.