Свако сабајле к’д искочу од дома около 7 мора да сретну некога инкасатора, поштара, инспекцију или па струјаџие, водаџие абе некога мора ... И такој и овој сабајле искачам од дома и куде комшу улегнале троица и нешто иде галама.-Абре деца, па мене ми мала пензија (а на кога не му е)
-Па мој син и снајка не работив нигде (а колко снајке работив на функцију, колко синови су директори)
-Може ли на рате да плаќам (ха, рате хаха само на картичку)
-Па мислу дека е платен т’ј рачун (еее и ја исто мислеше к’д ми дојдева на мене)
-Ама морам ли ја да се потпишу (комшо ја се подпиша, немаше друго чаре)
И ед’н од овија подвикна:
-Мораш чичо мораш, лично мораш!
-Дајте бре деца да се потпишу ај. Ама деца ја имам лош рукопис!!!
И толко му требаше на еднога од њима. Грабна пенкало и на глас збори и пишуе: Лично Стојко!
Categories:
За комшие,
Кумановска работа