Искачам ед’н приквечер ја у град и викам си: “Е с’г ќе се проведу”. А уствари само се л’жу дубоко у себе. Али јеВига, не се седи у 4 ѕида, поготово ако комшо ти решија ќумбет под твој прозор да га стави, а оно, расчурело се од онуј љутику, па иде ти све од ед’н пут да га намажеш на ичерашањ житомелски леб.Само што пушти ногу на треќу македонску, од сви стране нове зграде се подадесва! ИИИИ викам си...... работи ов’j народ, не се шали, а и овој булеварчето, добро га спастрива. Сеќам се, пред неколко године, коцка док си беше, идеш на вруќу воду, позади у гепек тропав онија празни флаше, а на враќање, отвори се капаче на некоју пуну па све се лом направи афто...бербат. Постепено и тактички се пробивам низ мешалице и скелиња за кречење фасаду а тук там, док чекам на некој семафор, застануе афто: “Дечко, ај до Зелен Рит, за по карту!” “Не, не”, викам му, “ја до “Урет” иду!”
Имам ја још да ви раскажују ама нека за наредан пут нешто.
Поздрав, Обландер!
линк до другу статију
Categories:
Кумановска работа,
Писма