Кумановац

Повржани смо на некој чудан начин. Како човек и сенка кои не су два дела ама нити па су една целина, али ипак не постои човек без сенку, а и сенка без човека. Наши душе, наши разговори, наше ќутање и осеќање. Радост наша и наша туга како некоја дечја болест или друга. Наши страсти, емоцие, обеќање, дубине, кажњавање, емоцие, путовање, илузије и сакање. Наше небо наши громови, повржаност и преплети сви залази на сл'нца наши, тврдине и тешки кораци. Мисле наши и наши поруке, прекривачи и јастицу, сигурности прескажување на судбинску повржаност.

Љубав наша, наше гнездо, мир и припадност, цвеќе, жеље и планови. Кожа и тела наши, земање и давање, днови наши, чекање и недостајање. Гревови наши, љубовна чистота, отргнувања и срамота. Наше време наше МИ, наше вино и слабости, искреност, поверење и мрзење.

Сила наша и слабост, кукавичлук ама и храброст. Лукавство, незнање, лудост и па сакање. Песме наши стихови шетање и гушкање, себе давање.
Признање , храброст и веровање, шифре, тајне и скриено значење. Крупни зборови и стравови, празници и исти ставови.

Врска наша од роѓење до старост, вредна живот да се живи, ама и да се бори за да се преживи.
Наша една и едина преубава ИСТИНА
Можда е у прашање одредена зрелост због коју престана некои работе у живот да ги одфрљам или прифаќам, да од све донасам само црно – бело зашто живот е пун с’с различни нијансе и тонови.
Најважно е љубав да те обземе, а онда и сам ќе се снајдеш и ќе гу добиеш истину на живот како и ја.
Кумановка