Пред некој д'н поканиваме да иду на ед'н прием и тој много важан. Среди се и искочи. Б'ш у центар на втору раскрсницу лево, испадна ми штикла на десну ногу. Лелеле што ме снајде, земагу штиклу у руку, опцува неколко пута у нервозу и пројде гу улицу.Жив срам ме изеде, дотерана, нашминкана, а крива и тој б'ш онакој упадљиво криву- пошто штикле ми бева високи. Нервозна брзам да фату такси људи се вртив по мене гледав ме ја криву ли криву. Мислу си, да испружеше руку док проваѓаше покрај њима барем некој динар ке ми дадесва пошто стварно изгледаше како онија што просив. И такој ја брзам брзам да фату такси, а оно како за бељу нема ни едно на тој место. Викна по телефон и чекам да дојде. Стоју такој искривена и врију у себе, мислу си: е мори Кумановке овој само на тебе може да ти се деси. Дојде едно такси, ја појде да се качу иду на куде њега, а таксиста к'д ме виде, па к'д даде гас нигде да га нема. Исплаши га човека. Сигурно си е помислија дека сам некоја лудача. Не пројдева три секунде, ете га такси ама с'га оној право што сам га викала. Качи се и право дома, ни прием виде ни ништo.
Кумановка