Ееe колко овој наше Kуманово биднуе големо. Ненормална работа колко брзо се шири и шири и прошируе, а и ми кумановци заедно с'с њега се мењамо... Еве онјпут читам у новину „продавам куќу у село још малко ќе биде у град“ и викам има си право човек, а и одма си се гледа дека си е кумановац такви смо си ми увек смо си посебни. Не за џабе к'д проваѓамо улицу погледнемо лево, па десно па за свак случај и горе, никад не се знае од коју страну што ке ти налети у Kуманово.И такој сакаше да кажу дека сам импресионирана од све што се дешава, диву се на дан'шњо време и на напрадак што га имамо у свак поглед. Много битно е што се трудимо, а и да не се трудимо ипак смо си посебан народ с'с посебан град у кој: кој учи знае, кој краде има, кој мисли не размислуе, кој размислуе не мари, кој мари не ќари и ...
Бизнис вумен
Categories:
Кумановска работа,
Писма