Кумановац

Овј ладно време ме потсети на едну ситуацију што се беше десила полани, само т'га имаше снег овој време, а беше оваква:

Поваѓам да иду до колешку, а оно све подмрзнато, едно ладно време, ед'н снег, снег и с'га к'д ќе ми текне се тресу. Искачам од зграду и продужују да оду како некој педер, онакој с'с ситни кораци пошто стра ме да не падну да не се утепам. Подоле од зграду има едно удољничаво уличе кое треба да га пројду. Од другу страну наидуе комшо вика “здраво“ и доближуе се и он до уличе. Одимо и одеднпут ја се лизна, комшо да ме задржи и он почна да се лизга, а бе одозгор до доле смо се лизгале гушнати он мене д'рж ја њега д'рж како виенски валцер да играмо. А право да Ви кажу кoмшо ме испофаќа, де позади, де напред, де за груди, де за ногу, де за руку и на крај се спуштимо - паднамо, мислу на земју, а комшо врз мене. Много беше спектакуларно ни некои бивши не су могале да ме искористив такој како комшо што ме опипа за кратко време.

“Извини„ он „Извини“ и ја- Па још на крај с'с руку ме исчука по г'з да ми помогне да ми га исчисти снег, а бе што да Ви кажују. А додуше и комшо е млад и убав. Зашто Ви га кажују овој? Затој зашто т'ј исти комшо ми беше дечко, целу наредну годину.
Не се знае никад ништо у живот нели?
Кумановка